El método (2005) Προβολή

Προβολή στην Ταράτσα της Εργατικής Λέσχης Νέας Σμύρνης ΠΈΜΠΤΗ 9/7/2020 στις 21.00

«Η Μέθοδος»
El método (2005)
1h 55min | Drama

Το 2005 βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες η ισπανική ταινία «El Método», σε σκηνοθεσία Μαρτσέλο Πινέιρο (Marcelo Piñeyro).

.

«Η Μέθοδος» είναι μία ταινία που περιγράφει αναλυτικά το σκληρό πρόσωπο των μεγάλων εταιρειών, οι οποίες θέλουν να προσλάβουν τον καλύτερο και προθυμότερο υπάλληλο, εφαρμόζοντας σκληρά δοκιμαστικά τεστ. Έτσι, λοιπόν, και στην ταινία, η πολυεθνική Dekia ψάχνει τον ιδανικό εργαζόμενο που θα στελεχώσει ένα από τα τμήματά της.

Η αρχή της ταινίας μάς μεταφέρει στο AZCA, το οικονομικό κέντρο της Μαδρίτης, ανάλογο με το Σίτι του Λονδίνου, όπου βρίσκονται σε εξέλιξη από τη μία μεριά η σύνοδος του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας και από την άλλη πορείες κατά της παγκοσμιοποίησης. (Κάποια χρόνια αργότερα, το κέντρο της Μαδρίτης θα σφύζει όντως και στην πραγματικότητα από ανάλογες πορείες). Οι επτά τελικοί υποψήφιοι, οι οποίοι έχουν επιλεγεί από την εταιρεία συγκεντρώνονται σε μία αίθουσα συσκέψεων. Ο καθένας έχει μπροστά του μία οθόνη. Ανάμεσά τους βρίσκεται ο υπεύθυνος επιλογής προσωπικού, μόνο που κανείς δεν γνωρίζει ποιος είναι. Σε αυτήν την αίθουσα θα παιχτεί ένα σκληρό παιχνίδι, με τον νικητή να κατακτά την πολυπόθητη θέση εργασίας. Ο φόβος παραμονής στην ανεργία και η ανασφάλεια λόγω έλλειψης προσόντων οδηγεί τους υποψήφιους σε άκρως κανιβαλιστικές τακτικές, προκειμένου να αποδείξουν ότι αξίζουν τη θέση.

«Η Μέθοδος Γκρένχολμ»

methodos2Το σενάριο της ταινίας είναι βασισμένο στο θεατρικό έργο του Καταλανού συγγραφέα, Τζόρντι Γκαλθεράν Φερέρ (Jordi Galceran Ferrer), το οποίο ανέβηκε μόλις δύο χρόνια νωρίτερα (2003) στο Εθνικό Θέατρο της Καταλονίας. «Η Μέθοδος Γκρένχολμ» (El Mètode Grönholm), όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος του έργου, δημιούργησε αίσθηση με την αληθοφάνεια της πλοκής του. Η ιδέα για το έργο αυτό γεννήθηκε από μια πραγματική, ανέκδοτη ιστορία.

Σε έναν κάδο σκουπιδιών στη Βαρκελώνη βρέθηκαν έγγραφα, στα οποία ένας υπάλληλος του τμήματος Προσωπικού από μια αλυσίδα σουπερμάρκετ είχε σημειώσει τις εντυπώσεις του για τους υποψηφίους που απευθύνονταν στη θέση του ταμία. Οι σελίδες αυτές έβριθαν από σεξιστικά, ρατσιστικά και απαράδεκτα σχόλια του τύπου «χοντρή», «βλαμμένη, ούτε χειραψία δεν ξέρει να κάνει…», «τσιριχτή φωνή , μοιάζει ηλίθιος…», κ.λπ.

Στην Ελλάδα, το έργο παρουσιάστηκε από το Θέατρο Τέχνης (Υπόγειο, σκην. Διαγόρα Χρονόπουλου) για έξι συνεχείς χρονιές(!), από το 2007 έως το 2013.

Το γνωστό και αγαπημένο μότο των σινεκριτικών (και όχι μόνο) επανέρχεται εμφατικά: «η τέχνη αντιγράφει τη ζωή ή το αντίστροφο;». Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά. Ωστόσο, η ζωή βρίθει αναρίθμητων καταστάσεων που ξεπερνούν σε φαντασία και το πιο πρωτοπόρο (ή νοσηρό) σενάριο. Το αποδεικνύουν τα γεγονότα που ενέπνευσαν τον Τζόρντι Γκαλθεράν. Το αποδεικνύουν και τα όσα υπέστη η Κλεό.

https://www.youtube.com/watch?v=xn4_DMUCghk&feature=emb_logo