Η ΕΛΝΣ είναι μια άλλη-διαφορετική προσπάθεια συγκρότησης του κόσμου της εργασίας στη βάση των κοινών προβλημάτων, αγωνιών, όρων ζωής αλλά και επιθυμιών μας. Μια προσπάθεια για να ακουστεί η φωνή όλων εμάς, να πάψουμε να είμαστε ψηφία σε στατιστικές αναλύσεις, να συναντηθούμε μεταξύ μας και με άλλους, να σπάσουμε την απομόνωση και τον ατομισμό.
Είναι μια προσπάθεια που θέλει να εντάξει στην συνδικαλιστική ζωή όλους τους εργαζόμενους, που θεωρεί τους άνεργους μη απασχολημένους εργάτες, που παλεύει να ενταχθούν αυτοί στα σωματεία τους ή όπου δεν υπάρχουν να δημιουργήσουν, που παράλληλα συσπειρώνει εργαζόμενους ή ανέργους που δεν εντάσσονται σε κανένα από τα υπάρχοντα σωματεία και τους οργανώνει και συνδικαλιστικά, και που μαζί με άλλα σωματεία παλεύει για τη διεκδίκηση των αιτημάτων τους. Που δεν βολεύεται με τον συνδικαλισμό των κομματικών /πελατειακών σχέσεων, των επετειακών κινητοποιήσεων. Που δεν θεωρεί προσόν και δείγμα ανεξαρτησίας το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων, ιδιαίτερα των νέων, δεν έχουν καμιά προηγούμενη συνδικαλιστική εμπειρία ή/και συνείδηση. Μια προσπάθεια ενάντια στον εργοδοτικό και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό που συναινεί στην αντιδραστική πολιτική της ΕΕ – κεφαλαίου – ΔΝΤ και παράλληλα μας αποκλείει από τα συνδικάτα με πρόσχημα τη νομιμότητα του ν.1264 ή άλλων νόμων, αφήνοντας έτσι ακάλυπτο το πιο ευάλωτο τμήμα των εργαζόμενων, τους άνεργους και τους ελαστικά απασχολούμενους, απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία και εκμετάλλευση του κεφαλαίου. Που υποθηκεύει τα συμφέροντα και τα δικαιώματα της νέας εργατικής βάρδιας, που διασπά τελικά, μέσα από έναν ακόμα δρόμο, τους εργαζόμενους.
Οι εργαζόμενοι και άνεργοι της εργατικής λέσχης συλλογικά αντιμετωπίζουμε το φόβο και την επίθεση στην τσέπη μας, στη δουλειά μας, στην αξιοπρέπειά μας. Έξι χρόνια τώρα είμαστε εδώ για κάθε εργαζόμενο που θέλησε να υπερασπιστεί συλλογικά το δικαίωμά του να πληρώνεται, να ασφαλίζεται να δουλεύει με αξιοπρέπεια.
Σταθήκαμε αλληλέγγυα σε κάθε απολυμένο συνάδελφο που παλεύει για την επαναπρόσληψή του. Σε κάθε απλήρωτο, σε κάθε απεργό.
Μερικά παραδείγματα: Η νίκη της απολυμένης εγκύου στη Migato ήταν νίκη όλων μας, η πληρωμή των δεδουλευμένων στους πενταμηνίτες , η αλληλεγγύη στους απεργούς χαλυβουργούς, η πάλη για τη Κυριακάτικη αργία, η πάλη ενάντια στις απολύσεις στο χώρο στου επισιτισμού, στα σούπερ μάρκετ, στη vodafon, οι αγώνες για την επιδότηση των ανέργων και δεκάδες άλλα αποτελούν ένα μακρύ κατάλογο μαχών που δώσαμε ενωμένοι ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα.
Στις σημερινές δύσκολες συνθήκες που δοκιμάζεται ο κόσμος της εργασίας θα ‘μαστε πρωτοπόροι σε κάθε αγώνα του Λαού για να πάρει στα χέρια του την υπόθεση της δικαίωσης του ΟΧΙ με αγώνες ενάντια στα παλιά και νέα μνημόνια και την “εθνική συναίνεση”. Για να επιβάλλουμε με τους αγώνες μας την ικανοποίηση των εργατικών και λαϊκών διεκδικήσεων ενάντια στη λιτότητα, τη φορομπηξία, τις ιδιωτικοποιήσεις και την καταστροφή του κοινωνικού κράτους.
Κανένας εργαζόμενος μόνος του, με συλλογικούς αγώνες σπάμε την εργοδοτική τρομοκρατία.
Αυτό που φοβούνται, είναι η δύναμή μας! Ας δείξουμε τα δόντια μας σε όσους μας καταδυναστεύουν.
Τα εργατικά δικαιώματα μπροστά!
Δεν αποδεχόμαστε ότι όλα είναι μάταια, ότι πρέπει να μοιραστούμε τα ψίχουλα που μας πετάνε.
Η ελπίδα είναι στους αγώνες για την ανατροπή τους! Διεκδικούμε τον πλούτο που εμείς οι εργαζόμενοι δημιουργήσαμε και που μας έκλεψαν το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του.
Γνωρίζουμε ότι συνώνυμα του αγώνα είναι η οργάνωση και η αλληλεγγύη.
Σφίγγουμε το χέρι του διπλανού μας. Του απολυμένου, του άνεργου, του εργαζόμενου που του μείωσαν τον μισθό του, που του κόβουν το ρεύμα, που δεν μπορεί να στηρίξει οικονομικά τα παιδιά του στη μάχη για τη μόρφωση. Παλεύουμε μαζί με τους πρόσφυγες και μετανάστες για να έχουν μια αξιοπρεπή ζωή. Παλεύουμε ενάντια στους πολέμους, στον ιμπεριαλισμό, στους εξοπλισμούς και στις συνθήκες όπως αυτή κυβέρνησης – ΕΕ Τουρκίας που καταδικάζουν εκατομμύρια ανθρώπων στην καταστροφή της ζωής τους, και στις συνθήκες που φέρνουν τον νατοϊκό στόλο στο Αιγαίο αυξάνοντας τον κίνδυνο για νέες πολεμικές επιχειρήσεις.
Η αλληλεγγύη δεν είναι:
- Χόμπι στα χέρια πλούσιων κυριών, των οποίων οι σύζυγοι εκμεταλλεύονται και απολύουν εργάτες,
- «Επαγγελματική» απασχόληση «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων», που ροκανίζουν κονδύλια κυβερνήσεων και Ευρωπαϊκής Ένωσης,
- Ψηφοθηρικό παιχνίδι κομμάτων και δημοτικών αρχών που στηρίζουν το Μνημόνιο, τον «Καλλικράτη», τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού,
- Απλήρωτη εργασία για να πλουτίζουν κάποιοι «επιτήδειοι» (λέγεται και «εθελοντισμός» τύπου ‘Athens 2004’),
- Κάλπικη «φιλανθρωπία» της εκκλησιαστικής ηγεσίας που διαχειρίζεται αμύθητα πλούτη.
Αντίθετα, η πραγματική αλληλεγγύη ήταν, είναι και θα είναι ταξική! Θέλουμε η εργατική τάξη να σταθεί στα πόδια της για να αντεπιτεθεί! Θέλουμε οι εργάτες να πάρουν την εξουσία, ώστε η Δημοκρατία των εργαζομένων να είναι τελικά ο εκφραστής και ο οργανωτής της αλληλεγγύης σε ολόκληρη την κοινωνία.
ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΓΙΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΛΕΣΧΗΣ 1 ΜΑΗ 2011
“Χρειάζονται πολλά, τον κόσμο για ν’ αλλάξεις.
Οργή κι’ επιμονή. Γνώση κι αγανάκτηση.
Γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθιά.
Ψυχρή υπομονή κι ατέλειωτη καρτερία.
Κατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου.
Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πως την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε.”
από το θεατρικό έργο “η Απόφαση” του Μπερτολτ Μπρέχτ
Στην Ελλάδα του μνημονίου βιώνουμε την πιο επιθετική πολιτική από τη μεταπολίτευση και μετά. Μέσα σε ενάμιση χρόνο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με αιχμή του δόρατος το μνημόνιο, τις αποφάσεις της τρόικας ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ και με την αμέριστη συμπαράσταση του ΛΑΟΣ και της ΝΔ, έχει περάσει μέτρα που έβρισκαν εμπόδια για τουλάχιστον 20 χρόνια. Παρά τις λεγόμενες “θυσίες” τα μέτρα θα συνεχίζονται και μάλιστα για καιρό. Μιλάμε για έναν υπερ-δεκαετή πόλεμο απέναντι στις ανάγκες των εργαζόμενων και της νεολαίας που εγγυάται ένα και μόνο πράγμα : τη χειροτέρευση των όρων ζωής για εκατομμύρια εργαζόμενους και νέους, τη νέα φτώχεια, την ανεργία.
Με την ανακοίνωση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος καθώς και με το Σύμφωνο για το Ευρώ, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η ΕΕ και το ΔΝΤ, επιχειρούν να κλιμακώσουν την υλοποίηση των στόχων του Μνημονίουκαι της επαίσχυντης Δανειακής Σύμβασής του. Κλιμακώνουν την ιδεολογική τρομοκρατία για «πτώχευση», ενώ την ίδια στιγμή κηρύσσουν 20ετή «ελεγχόμενη χρεοκοπία» του εισοδήματος των εργαζομένων και των συνταξιούχων, εφαρμόζουν «στάση πληρωμών» του κράτους στα νοσοκομεία, την παιδεία και την κοινωνική πρόνοια και ανεβάζουν τα ληστρικά επιτόκια των τραπεζών. Ιδιωτικοποιούν κάθε κοινωνικό αγαθό.
O εργατικός μεσαίωνας είναι εδώ….
Κάθε μέρα χιλιάδες από εμάς βιώνουμε τη συντριβή κάθε εργατικού δικαιώματός μας, την άγρια εκμετάλλευση της εργοδοσίας, βρισκόμαστε μπροστά στην απειλή της απόλυσης. Από την άλλη στρατιές ανέργων αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο της απόλυτης εξαθλίωσης κινδυνεύοντας να βρεθούνε κυριολεκτικά στο δρόμο. Καθημερινά νέα μέτρα εξαγγέλλονται, όπως περικοπές μισθών, περιστολή δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με κόπο πριν από πολλές δεκαετίες. Η ακρίβεια έχει φτάσει σε πρωτοφανή επίπεδα δυσχεραίνοντας ακόμη περισσότερο τη ζωή μας.
Αυτή η αιφνιδιαστική επίθεση από μέρους του κεφαλαίου έχει ξαφνιάσει τους εργαζόμενους οι οποίοι ψάχνουν να βρουν μία διέξοδο από όλη αυτή τη λαίλαπα. Την ίδια στιγμή αυτοί που ευθύνονται για την κρίση συνεχίζουν να ζουν στις επαύλεις τους και να θησαυρίζουν ακόμη περισσότερο από το μόχθο των εργαζομένων σαν σύγχρονοι μαυραγορίτες. Διαγγέλματα όπως το περίφημο ” μαζί τα φάγαμε ” εκστομίζονται από καλοταϊσμένα στόματα, αποτελώντας μια πρόκληση για όλους μας .
Υπάρχουν δρόμοι αντίστασης…
Χρειαζόμαστε ένα εργατικό κίνημα ενιαίο, ταξικό, εργαζομένων-ανέργων, σταθερά -ελαστικά απασχολούμενων, Ελλήνων-μεταναστών, νέων-μεγαλύτερων, Ελλήνων-εργαζομένων στις γειτονικές χώρες που θα αναμετριέται υπέρ όλων και όχι απλώς ένα κίνημα συμπαράστασης στους κάθε φορά πληττόμενους. Με πολιτική κατεύθυνση ανατροπής της επίθεσης, των νόμων της ΕΕ και των κυβερνήσεων, των νέων μνημονίων και από τη σκοπιά της διεύρυνσης των δικαιωμάτων μας. Κόντρα στον υποταγμένο συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ που με τις θέσεις και την πρακτική του συναινεί στα μέτρα, σπέρνει την απογοήτευση και που κινείται στη λογική του «κοινωνικού εταίρου», των κινήτρων και των επιδοτήσεων προς τους επιχειρηματίες. Που θα κάνει κάθε μάχη σε κάθε χώρο δουλειάς που κλείνει ή απολύει μαζικά υπόθεση όλου του εργατικού κινήματος.
Χρειαζόμαστε συνδικάτα οργανώσεις αλληλεγγύης και έκφρασης ενιαίων συμφερόντων του κόσμου της εργασίας και όχι οργανώσεις “παροχής υπηρεσιών” με πελατειακές σχέσεις.
Χρειαζόμαστε συνδικάτα που δεν θα περιορίζονται στη βασική λειτουργία τους (μισθοί συνθήκες κτλ) αλλά θα διευρύνουν τον ορίζοντα της πολιτικής τους δράσης σε άλλες σφαίρες της κοινωνικής ζωής.
Χρειαζόμαστε συνδικάτα που δεν θα παραμένουν στη θεσμική τους πρόσδεση και το διαμεσολαβητικό τους ρόλο αλλά θα λειτουργούν ως αυτόνομη κοινωνική δύναμη-κίνημα διεκδίκησης των συλλογικών συμφερόντων της εργατικής τάξης
Χρειαζόμαστε συνδικάτα που θα έχουν στον ορίζοντα δράσης τους όχι μόνο τον κόσμο της εργασίας σε εθνικό επίπεδο αλλά και τους εργαζόμενους σε υπερεθνικό επίπεδο αναπτύσσοντας κοινούς αγώνες διεκδίκησης και αλληλεγγύης με τους εργαζόμενους σε άλλες χώρες.
Χρειαζόμαστε συνδικάτα που να παλεύουν για τα δικαιώματα των μεταναστών, των ανέργων, των ελαστικά εργαζόμενων, αντιμετωπίζοντας τους σαν αυτό που πραγματικά είναι, κομμάτι της εργατικής τάξης.
Χρειαζόμαστε πάνω απ’ όλα οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να πάρουν την υπόθεση του αγώνα στα δικά τους χέρια και ένα ελπιδοφόρο βήμα είναι ο συντονισμός των πρωτοβάθμιων σωματείων.
Αγώνας στα χέρια των εργατών.
Ο ατομικός δρόμος είναι αδιέξοδος. Δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την λαίλαπα της επίθεσης και αφήνει τον καθένα μας μόνο του και ανυπεράσπιστο. Οφείλουμε να δημιουργήσουμε τις δικές μας δομές αλληλεγγύης, σε μια εποχή όπου πλέον το αυτονόητο καθίσταται περιττό και επιζήμιο, στις μέρες όπου η ανθρώπινη αξιοπρέπεια κοστίζει ακριβά. Δεν υπάρχουν πλέον άλλα περιθώρια.
Έτσι λοιπόν όλοι εμείς, οι εργαζόμενοι, οι ελαστικά απασχολούμενοι και οι άνεργοι προχωράμε στην δημιουργία μιας εργατικής λέσχης στην περιοχή που μένουμε και εργαζόμαστε. Είναι ένα πρωτόγνωρο εγχείρημα, αλλά και μια μοναδική ευκαιρία επικοινωνίας και αλληλεγγύης. Αφορά όλους εμάς που δεν εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στις ψεύτικες υποσχέσεις εκείνων που θησαυρίζουν από τον κόπο μας, βάζοντας ταφόπλακα στο μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς.
Σκέψεις για την εργατική λέσχη….
- Είναι μια άλλη-διαφορετική προσπάθεια συγκρότησης του κατακερματισμένου κόσμου της εργασίας σήμερα στη βάση των κοινών προβλημάτων, αγωνιών, όρων ζωής αλλά και επιθυμιών τους. Μια προσπάθεια για να ακουστεί η φωνή όλων αυτών. να πάψουμε να είμαστε ψηφία σε στατιστικές αναλύσεις της κυριαρχίας, να συναντηθούμε μεταξύ μας και με άλλους, να σπάσουμε την απομόνωση και τον ατομισμό.
Πρώτα απ’ όλα των άνεργων, των μερικά ή/και ευκαιριακά απασχολούμενων, τους εργαζόμενων από το σπίτι ή με το κομμάτι αλλά και των φαινομενικά «αυτοαπασχολούμενων».
Μια προσπάθεια σύγκρουσης με τα χαρακτηριστικά και τις αξίες του κοινωνικού απομονωτισμού που διαμορφώνει η καθολική ευελιξία και την αγοραία λογική στην εργασία αλλά και στην ίδια τη ζωή του εργαζόμενου ανθρώπου.
- Χαρακτηριστικά όπως η απαξίωση του εαυτού του, αφού το καθεστώς της μαζικής ανεργίας και της ελαστικής απασχόλησης, τον αξιολογεί φτηνά και όχι επαρκώς καταρτισμένο, προσπαθεί με 1000 τρόπους να του εμφυσήσει ότι για την ανημποριά του φταινε οι δικές του λάθος επιλογές, τον κατατάσσει σε «αποτυχημένο» ή «πετυχημένο» με βάση το τι δουλειά έχει ή με το αν έχει δουλειά.
- Χαρακτηριστικά όπως η αναμονή και τελικά η υποταγή στη «μισή» ζωή, με μισθούς, συντάξεις και πρόνοια κάτω από τα όρια της επιβίωσης μέσα στην κρίση. Ή ακόμα, χαρακτηριστικά όπως η εξατομίκευση ή το στρεβλό «εμείς» του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.
Είναι μια προσπάθεια που θέλει να εντάξει στην συνδικαλιστική ζωή όλους τους εργαζόμενους, που θεωρεί τους άνεργους μη απασχολημένους εργάτες, που παλεύει να ενταχθούν αυτοί στα σωματεία τους ή όπου δεν υπάρχουν να δημιουργήσουν, που παράλληλα συσπειρώνει εργαζόμενους ή ανέργους που δεν εντάσσονται σε κανένα από τα υπάρχοντα σωματεία και τους οργανώνει και συνδικαλιστικά, και που μαζί με άλλα σωματεία παλεύει για τη διεκδίκηση των αιτημάτων τους. Που δεν βολεύεται με τον συνδικαλισμό των κομματικών /πελατειακών σχέσεων, των επετειακών κινητοποιήσεων και της «διεκδίκησης»-διαπραγμάτευσης των opengov. Που δεν θεωρεί προσόν και δείγμα ανεξαρτησίας το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων, ιδιαίτερα των νέων, δεν έχουν καμιά προηγούμενη συνδικαλιστική εμπειρία ή/και συνείδηση. Μια προσπάθεια ενάντια στον εργοδοτικό και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό. Που συναινεί στην αντιδραστική πολιτική της Κυβέρνησης – ΕΕ – κεφαλαίου – ΔΝΤ και παράλληλα τους αποκλείει από τα συνδικάτα με πρόσχημα τη νομιμότητα του ν.1264 ή άλλων νόμων, αφήνοντας έτσι ακάλυπτο το πιο ευάλωτο τμήμα των εργαζόμενων, τους άνεργους και τους ελαστικά απασχολούμενους, απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία και εκμετάλλευση του κεφαλαίου. Που υποθηκεύει τα συμφέροντα και τα δικαιώματα της νέας εργατικής βάρδιας, που διασπά τελικά, μέσα από έναν ακόμα δρόμο, τους εργαζόμενους.
Είναι μια προσπάθεια που θέλει να αφουγκραστεί τις αλλαγές στην τοπική κοινωνία με την έντονη παρουσία μεταναστών αλλά και διευρυνόμενο κομμάτι παροπλισμένων εργαζόμενων στο φόντο των προβλέψεων του ποσοστού ανεργίας στο 25%. Είναι φανερό ότι, σε μεγάλο βαθμό, ο φυσικός χώρος δράσης όλων αυτών των εργαζόμενων ή πρώην εργαζόμενων μεταφέρεται στη γειτονιά. Εδώ, λοιπόν πρέπει τώρα να βρει τρόπους να υπάρχει και να ζει με αξιοπρέπεια, διεξόδους να δρα. Εδώ, στην τοπική κοινωνία, η σημασία και το περιεχόμενο των μορφών της κοινωνικής οργάνωσης διευρύνονται. Θέλουμε να συμβάλλουμε να υπάρξει μια νέα δυναμική απόκρουσης της αντιλαϊκής πολιτικής, σε αντιπαράθεση με την «Καλλικρατική» πολιτική και τις επιδιώξεις της.
Είναι μια προσπάθεια που θέλει να ενισχύσει τις μορφές χειραφέτησης και ανεξαρτησίας της εργατικής τάξης από τα κράτος και τα κόμματα.
Η προσπάθεια αυτή θα κρίνεται με υλικούς όρους:
- στην ικανότητα να στηρίζει τα μέλη της στην επιβίωση μέσα στην κρίση,
- στο να αναπτύσσει αποτελεσματικά την αλληλεγγύη μέσα στην τοπική κοινωνία.
Με τη δημιουργία απεργιακού ταμείου για τους εργαζόμενους που αντιστέκονται, με στόχους πάλης και προσανατολισμό σε λύσεις εργατικών συμφερόντων για ζητήματα όπως πλειστηριασμοί, υπερχρεωμένα νοικοκυριά, μέριμνα για υπηρεσίες α’βαθμιας περίθαλψης, διακοπή παροχής ρεύματος/νερού.
Να επιβάλουμε άμεσα αιτήματα όπως :
- δωρεάν μεταφορές
- κοινωνικό μισθό για κάθε άνεργο/η και ανασφάλιστο/η χωρίς προϋποθέσεις
- ασφαλιστική κάλυψη για όλους τους ανέργους.
- Δωρεάν δημοτικές παροχές (βρεφονηπιακοί σταθμοί, γυμναστήρια, κλπ)
Και όλα αυτά χωρίς την αυταπάτη ότι θα δημιουργήσουμε κάποιου τύπου σοσιαλιστική νησίδα αλλά με καθοριστικό στοιχείο την διεκδίκηση για καλυτέρευση της ζωής μας. Κατανοώντας ότι η οικοδόμηση ενός άλλου κόσμου με αξιοπρέπεια και χωρίς εκμετάλλευση περνάει μέσα και από την ανάπτυξη εγχειρημάτων αυτοδιαχείρισης και αλληλεγγύης.
Είναι μια προσπάθεια να αποφασίζει η εργαζόμενη πλειοψηφία για τις διεκδικήσεις της και τη δέσμευσή της στην πάλη αυτών των αποφάσεων με συλλογικό τρόπο. Ενάντια στη λογική της ανάθεσης να διαμορφώνουμε ή /και επανακτούμε οι ίδιοι το περιβάλλον της ζωής μας και της δράσης μας με υιοθέτηση της αρχής της εξουσίας της συνέλευσης.
Είναι μια προσπάθεια να διαμορφώσουν οι εργαζόμενοι τους δικούς τους διανοούμενους με επιμόρφωση αυτών των ίδιων, με πολιτική και πολιτιστική αναζήτηση και παρέμβαση, θέτοντας τα δικά τους κριτήρια. Μια προσπάθεια στην οποία θα μαθαίνουν και θα αναδεικνύουν τις αγωνιστικές παραδόσεις και την ιστορία του εργατικού κινήματος, τις προσπάθειες χειραφέτησης της εποχής, με συζητήσεις, προβολές, μαθήματα, θεατρικές ομάδες ή απλά το διάβασμα ενός βιβλίου. Μια προσπάθεια να επανεκτιμούν στοιχεία της κουλτούρα τους, να διαδώσουν ιδέες που είναι χρήσιμες στο να αλλάξουμε τον κόσμο. Αλλά και μια προσπάθεια ιδεολογικής αντιπαράθεσης και ανατροπής στη συνείδηση των εργαζόμενων των θεωριών και ιδεολογημάτων σε ότι αφορά τη μισθωτή εργασία, την εκμεταλλευτική σχέση, την υπεραξία, την κρίση, τον πόλεμο.
Η προσπάθεια για την εργατική λέσχη δεν διεκδικεί τη μοναδικότητα και το αλάθητο, θα έχει έντονα τα στοιχεία πειραματισμού, καθαρά σημάδια των καιρών της κρίσης και των σαρωτικών αλλαγών στον κόσμο της εργασίας, θα αξιοποιήσει την εμπειρία της Φεντερασιόν, αλλά και γενικότερα του εργατικού κινήματος.
Το να υπάρξει η εργατική λέσχη σαν ένα τέτοιο κύτταρο δράσης, αντίστασης, εργατικής πολιτικής αναζήτησης, συσπειρώνοντας μαζικά τα ίδια τα υποκείμενα, είναι ένα στοίχημα ανοιχτό.
ΚΑΛΟΥΜΕ
τον κόσμο της εργασίας, τους νέους, τους άνεργους, τους μετανάστες της Νέας Σμύρνης να συμμετάσχουν ενεργά στην δημιουργία Εργατικής Λέσχης στη πόλη μας.
Comments are closed.