ΓΙΑΤΙ Η «ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΛΕΡΟΥ» ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΠΙΚΑΙΡΗ

ΓΙΑΤΙ Η «ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΛΕΡΟΥ» ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΠΙΚΑΙΡΗ

 Ομιλητές: Θόδωρος Μεγαλοιοκονόμου, Κατερίνα Μάτσα, ψυχίατροι

Η επιστροφή στην εμπειρία της Λέρου, στο πώς αυτό που ονομάστηκε «Λέρος» κατασκευάστηκε και πώς έγινε δυνατός ο ριζικός μετασχηματισμός του, πέρα από μια χρήσιμη αναδρομή σε μιαν από τις πιο βάρβαρες εκδηλώσεις του κυρίαρχου ‘ψυχιατρικού παραδείγματος’, είναι και εξαιρετικά επίκαιρη για την κατανόηση, αλλά και για την οργάνωση των αντιστάσεων απέναντι στις νέες, με διαφορετική, εκσυγχρονισμένη μορφή, αλλά εξίσου βάρβαρες εκδηλώσεις, που παίρνει αυτό, το αμετάκλητα ίδιο ‘ψυχιατρικό παράδειγμα’ στις μέρες μας.

Όταν ο απανθρωποποιητικός ιδρυματικός εγκλεισμός αντικαθίσταται από την νεοφιλελεύθερης κοπής κοινωνική και θεραπευτική εγκατάλειψη. Όταν ο ‘αόρατος’, πίσω από τα τείχη του ασύλου, έγκλειστος, βγαίνει από αυτό για να ξαναγίνει ‘αόρατος’ μέσα στους δρόμους και τις πλατείες της πόλης. Όταν η ψυχιατρική, όλο και πιο στενά εγκλωβισμένη σ’ ένα βιολογικό αναγωγισμό και υπό την χειραγώγηση των φαρμακοβιομηχανιών, εξακολουθεί, όλο και πιο πολύ να «χάνει τον άνθρωπο πίσω από τα συμπτώματα» και τα ταξινομικά συστήματα.

Σε δομική συνάρτηση, πάντα, με τις διαδικασίες, όλο και πιο σκληρές και άκαμπτες  σήμερα,  της κοινωνικής απόρριψης, του αποκλεισμού και του εγκλεισμού (αλλά και της εξόντωσης) των κάθε είδους ‘διαφορετικών’, όλων αυτών που δεν ‘χωράνε’, που ‘περισσεύουν’, και που κατασκευάζονται ως απειλή για την κυρίαρχη κανονικότητα, λόγω εθνικής προέλευσης, θρησκείας, φύλλου, φυλής κλπ.

Δεν είναι τυχαίο ότι στο χώρο του ψυχιατρείου της Λέρου έχει δημιουργηθεί hotspot με εγκλωβισμένους εκατοντάδες πρόσφυγες και μετανάστες.

Η ‘Λέρος’, αυτό που έμεινε στην ιστορία ως χαρακτηρισμός της ψυχιατρικής βαρβαρότητας, το στρατόπεδο και ο εγκλεισμός ως απάντηση στις ανάγκες του ανθρώπου,  εξακολουθεί να υπάρχει και είναι μπροστά μας.