ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΥΓΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Ζήτησαν χρόνο… και τι έγινε; Η κυβέρνηση της ΝΔ δεν έκανε τίποτα, ούτε τα αυτονόητα. Πού είναι οι νέες ΜΕΘ; πού είναι η ενίσχυση της δημόσιας υγείας; Πού είναι τα μαζικά τεστ, τα νέα δρομολόγια στα ΜΜΜ, τα μέτρα στους χώρους εργασίας; Το μόνο που κάνουν είναι να ανοιγοκλείνουν την κάνουλα των απαγορεύσεων. Κουραστήκαμε να μας κουνάνε το δάχτυλο, κουραστήκαμε να μας μαλώνουν, κουραστήκαμε να φταίμε για όλα.

Οι εργαζόμενες/οι, οι άνεργες/οι, η νεολαία, οι μετανάστ(ρι)ες, οι συνταξιούχοι κουραστήκαμε να θυσιάζουμε τις ζωές μας. Κουραστήκαμε να βλέπουμε τα αφεντικά να κερδοσκοπούν σε κάθε ευκαιρία και να φορτώνουν σε εμάς κάθε χασούρα. Έλεος, πανδημία έχουμε, ένα διάλλειμα στην επίθεση δεν μπορέσατε να κάνετε! Ε λοιπόν ούτε εμείς μπορούμε να σας βλέπουμε άλλο να διαλύετε ανάγκες και δικαιώματα χωρίς να αντιδράμε.

Το πολυτεχνείο δεν είναι γιορτή, δεν είναι μουσείο, δεν είναι αριστερή συνήθεια. Είναι το νήμα της εξέγερσης που παίρνει νέο νόημα κάθε φορά στους σύγχρονους ταξικούς αγώνες. Δεν μπορείτε να το απαγορεύσετε, δεν σας ανήκει… ανήκει στους καταπιεσμένους της κάθε εποχής. Δεν μπορούμε να σας δώσουμε άλλο χρόνο, δεν τον αξίζετε… ο λαός σώζει τον λαό… και θα σωθούμε.

ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ

17 Νοεμβρίου

Βαριά σιωπή διάτρητη απ΄ τους πυροβολισμούς, πικρή πολιτεία,

αίμα, φωτιά, η πεσμένη πόρτα, ο καπνός, το ξύδι,

ποιός θα πει περιμένω μέσα απ’ το μέσα μαύρο.

Μικροί σχοινοβάτες με τα μεγάλα παπούτσια μ΄ έναν επίδεσμο φωτιά στο κούτελο,

κόκκινο σύρμα, κόκκινο πουλί και το μοναχικό σκυλί στ΄ αποκλεισμένα προάστια

ενώ χαράζει η χλωμότερη μέρα πίσω απ΄ τα καπνισμένα αγάλματα

κι ακούγεται ακόμη η τελευταία κραυγή διαλυμένη στις λεωφόρους

πάνω απ΄ τα τανκς μέσα στους σκόρπιους πυροβολισμούς..

Πως μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε; πως μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε;

«Ημερολόγιο μιας εβδομάδας», Γιάννης Ρίτσος