Δελτίο τύπου ΕΛΝΣ για Πολυτεχνείο

Λίγες μέρες πριν την 46η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973, δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρο το μήνυμα των φοιτητών-μαθητών, της νεολαίας, των εργαζόμενων και της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού που κατάφεραν να τσαλακώσουν το πρόσωπο της χούντας και να σημάνουν την αρχή του τέλους της αυταρχικής, αντιδημοκρατικής και βασισμένης στη βία εξουσίας των δυνάμεων ασφαλείας, των εγκληματιών πολιτικών προϊσταμένων τους και της αστικής τάξης. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, υπάρχουν δύο σαφείς και εκ διαμέτρου αντίθετοι κόσμοι που συγκρούονται:

Από τη μία, είναι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, που συνεχίζει την ολομέτωπη επίθεση όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα στα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού, της νεολαίας, των μεταναστών και όλων των καταπιεζόμενων ανθρώπων. Κυρίαρχη θέση στο οπλοστάσιό της έχει η ακραία τρομοκρατική βία των δυνάμεων καταστολής ενάντια σε όποιον-α αντιστέκεται και αμφισβητεί την κυριαρχία μιας προνομιούχας μειοψηφίας των δήθεν «άριστων» κηφήνων που άμεσα ή έμμεσα νέμονται την εξουσία. Τρανό παράδειγμα αυτής της πολιτικής είναι η πρόσφατη βίαιη κατάλυση του ακαδημαϊκού ασύλου στην ΑΣΟΕΕ, σε αγαστή συνεργασία με τις πρυτανικές αρχές, που οδήγησε στον τραυματισμό φοιτητών-τριών που υπερασπίστηκαν το δικαίωμα του συλλόγου τους να συζητά και να αποφασίζει συλλογικά μέσα από τις γενικές του συνελεύσεις, στην προσαγωγή και σύλληψη άλλων, μέχρι και στην εμπνευσμένη από την χούντα απαγωγή φοιτητή ξημερώματα έξω από το σπίτι του, λόγω του ότι βρέθηκε έξω από την ΑΣΟΕΕ για να συμπαρασταθεί στους εγκλωβισμένους από τα ΜΑΤ φοιτητές και να προασπιστεί μαζί με πολλούς άλλους φοιτητές, συνδικαλιστές κ.ά. το πανεπιστημιακό άσυλο.

Αντίστοιχα, η πολυσυζητημένη «επιστροφή στην κανονικότητα» συνοδεύεται από εικόνες και πρακτικές στρατιωτικής κατοχής στα Εξάρχεια (και όπου αλλού δραστηριοποιούνται κινήματα κατοίκων κλπ.), εκκενώσεις καταλήψεων προσφύγων και μεταφορά τους σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης – κολαστήρια ανά την Ελλάδα, τρομοκρατικές εφόδους πάνοπλων αστυνομικών σε στέκια που διασκεδάζει η νεολαία, καφενεία και κινηματογράφους, κατασκευασμένες διώξεις και επιθέσεις σε πρωτοπόρους αγωνιστές, συνδικαλιστές, πολιτικές οργανώσεις, αλληλέγγυους και πρόσφυγες-μετανάστες, είτε από τις οργανωμένες κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους, είτε από παρακρατικές ομάδες και «αγανακτισμένους» πολίτες που αφήνονται ελεύθεροι να χτυπούν και να επιβάλουν ανενόχλητοι το δίκαιο των ισχυρών επί των θυμάτων τους. Η μόνιμη κατάσταση εξαίρεσης επιβάλλεται και από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης που με κάθε αθέμιτο μέσο προσπαθούν να προωθήσουν την ατζέντα της ολιγαρχίας που τα ελέγχει απόλυτα, δημιουργώντας εμφυλιοπολεμικό κλίμα και κατασκευάζοντας «εχθρούς του λαού», πνίγοντας οποιαδήποτε φωνή αντιστέκεται στην βαρβαρότητα, ξερνώντας το τοξικό, ταξικό και ρατσιστικό τους δηλητήριο στους «τηλεθεατές», «καταναλωτές», «νοικοκυραίους», κατασυκοφαντώντας τους αγώνες και αποκρύπτοντας τα μεγάλα σκάνδαλα των αφεντικών τους και την ακραία οικονομική-κοινωνική-αστυνομική βία εναντίον της πλειοψηφίας της κοινωνίας.

Από την άλλη όμως, είμαστε εμείς. Τα θύματα της πολιτικής τους, γυναίκες, άντρες, κορίτσια και αγόρια, που δεν χωράμε στους σχεδιασμούς τους, παρά μόνο για να υπηρετούμε τα ζόμπι που ζουν με το αίμα μας. Οι εργαζόμενοι-ες, άνεργοι-ες, φοιτητές-τριες, νέοι-ες, ντόπιοι-ες και ξένοι-ες, όσοι και όσες συλλογικά διεκδικούμε τη ζωή και ένα δίκαιο κόσμο χωρίς εκμετάλλευση που να μας χωρά όλους και όλες. Είμαστε οι χιλιάδες που διαδήλωσαν αμέσως μετά την απελευθέρωση της ΑΣΟΕΕ από τα ΜΑΤ, όσοι δεν παραιτούνται από τα δικαιώματά τους, όσοι συνεχίζουν να αγωνίζονται για δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη. Για ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και για τα σύγχρονα Πολυτεχνεία που θα τσακίσουν και πάλι τους δυνάστες μας, όπως τους τσάκισαν οι εξεγερμένοι του 1973. Είμαστε αυτοί που θα βλέπουν πάντα στους εφιάλτες τους και που θα τους θυμίζουν ότι ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΑΦΘΟΝΙΑΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΡΗΜΕΝΕΣ. Είμαστε αυτές που αντιστέκονται στη Ροζάβα, στις ζούγκλες της Ινδίας και στα βουνά του Μεξικού, οι εξεγερμένοι-ες στη Χιλή, τη Βολιβία, το Ιράκ, το Λίβανο κ.α. Είμαστε η ζωή που νικά τον θάνατο.

Θα είμαστε όλοι και όλες στον τριήμερο εορτασμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και την διαδήλωση στις 17 Νοέμβρη. Θα είμαστε σε κάθε μεγάλο και μικρό συλλογικό αγώνα στους δρόμους, τα πανεπιστήμια, τους χώρους εργασίας, τις γειτονιές και τα στρατόπεδα. Όπου ανθίζουν τα λουλούδια, θα φυτεύουμε σπόρους αντίστασης και αλληλεγγύης, θα στήνουμε συλλογικότητες και θα αγωνιζόμαστε μέχρι την τελική νίκη, για την πραγματική δικαίωση των νεκρών της εξέγερσης και των αγώνων τους, για δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη. Για ζωή, για εμάς και για τα παιδιά μας.

Να γίνουμε η αρχή του τέλους τους. ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ!