Παρασκευή 30/3 στις 9:30μμ στην Εργατική Λέσχη: Λαϊκή βραδιά αφιέρωμα στον Άκη Πάνου

Την Παρασκευή 30/3 στις 9:30μμ 
Λαϊκή βραδιά / Αφιέρωμα στον Άκη Πάνου
Ο Στέλιος Ελληνιάδης θα μιλήσει για τον Άκη Πάνου
& η κομπανία “οι φίλοι του Στέλιου” θα παίξει τραγούδια του δημιουργού

Ο δημιουργός Άκης Πάνου και η πολιτική του

Σήμερα πλέον για τον Άκη Πάνου οι περισσότεροι λίγο πολύ έχουμε ακουστά (ιδίως μετά την «ανακάλυψη» και τη σχετική προβολή του από τα media την τελευταία διετία) ότι είναι κάποιος ο οποίος γενικά έχει γράψει μερικά ωραία λαϊκά τραγούδια και ότι έχει ακολουθήσει μία απόμακρη και κάπως «ιδιαίτερη», όπως συνήθως χαρακτηρίζεται, στάση ζωής. Είναι όμως αυτό αρκετό για να του αποδώσουμε τον χαρακτηρισμό του δημιουργού και να μιλήσουμε για το έργο τον, Η υπόθεση στην οποία βασίζεται (αλλά και την οποία εν μέρει προσπαθεί να θεμελιώσει) το παρόν κείμενο είναι πως ναι. θα εξηγήσω αμέσως με ποια έννοια: ο χαρακτηρισμός αυτός δεν έχει να κάνει με την παραπάνω δημοσιογραφικής έμπνευσης εικόνα που έχει διαδοθεί γι’ αυτόν. Δεν βασίζεται σε ένα ανεκδοτολογικό ενδιαφέρον για κάποιες προσωπικές επιλογές, αλλά, καταρχήν τουλάχιστο, δεν έχει ούτε αξιολογικό χαρακτήρα. Ο όρος δημιουργός πρέπει να νοηθεί εδώ με τη σημασία που του προσέδιδε στις δεκαετίες του 50 και του 60 (πριν δηλαδή γενικευθεί τόσο που να χάσει το νόημα του) η γαλλική κινηματογραφική κριτική. Κατ’ αυτό τον τρόπο, δεν θα πρέπει να γίνει αντιληπτός με τις συμπαραδηλώσεις της θεολογικής καταγωγής της, αλλά, ει δυνατόν, ούτε και με εκείνες της «ρομαντικής αντίληψης του συγγραφέα δημιουργού ιδιοκτήτη του έργου του», την οποία δεν απέφυγε το κριτικό ρεύμα στο οποίο αναφερθήκαμε παραπάνω¹. Ως δημιουργό απλά νοούμε έναν καλλιτέχνη ο οποίος δουλεύει συνήθως στα πλαίσια ενός λίγο πολύ «λαϊκού» είδους τέχνης και ενός εμπορικού κυκλώματος διανομής της τέχνης αυτής, αλλά παρ’ όλα αυτά κατορθώνει, τα καλλιτεχνικά του προϊόντα να διατηρούν πάντα ένα απόλυτα αναγνωρίσιμο ύφος και το έργο του να αποτελεί μια ενότητα².

Αυτή λοιπόν την ιδιότητα, όπως περιγράφηκε εδώ, πιστεύω ότι είναι καιρός να αναγνωρίσουμε στον Άκη Πάνου. Το ότι δύσκολα μπορούμε να ισχυριστούμε γι’ αυτόν πως «βρίσκεται στην καρδιά του εμπορικού ελληνικού τραγουδιού» μάλλον ενισχύει παρά αποκλείει έναν τέτοιο χαρακτηρισμό. Ακόμα και αν κάποιος δεν συμφωνεί κατ’ ανάγκην ότι τα τραγούδια του είναι από αισθητική άποψη ανώτερα από αυτά των «κατασκευαστών», οφείλει να δεχτεί, έστω κατά τρόπο περιγραφικό, ότι πάντως τα τραγούδια αυτά αποτελούν μέρος ενός όλου.

Από το άρθρο του Άκη Γαβριηλίδη στην τριμηνιαία επιθεώρηση Θέσεις: Δυο αλήθειες»: Η δυαδικότητα ως φαινόμενο ψυχικής και πολιτικής τάξης στο έργο του Άκη Πάνου

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=xHwbNPHgzjM&w=480&h=360]