Η επίθεση στα εργατικά δικαιώματα, το ολοένα μεγαλύτερο βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης και τα τρομερά μεγάλα ποσοστά ανεργίας δείχνουν την αναγκαιότητα της ύπαρξης ιδιαίτερα σε μια τέτοια περίοδο, εργατικών συλλογικοτήτων και πρωτοβουλιών με επίκεντρο τη γειτονιά.

Το φαινόμενο της μακροχρόνιας ανεργίας αποτελεί καθημερινότητα για μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού.

Ιδιαίτερα πλήττονται από μακροχρόνια ανεργία οι νέοι, ένα μεγάλο κομμάτι ηλικίας από 40 ετών και πάνω και οι μετανάστες που τα τελευταία χρόνια εργαζόντουσαν στην οικοδομή.

Μεταφοιτητές, πολλές φορές με περισσότερα από ένα πτυχία, εργαζόμενοι πολλών ετών σε παραγωγική ηλικία σήμερα -πάνω από 40 ετών-αισθάνονται να ζουν χωρίς μέλλον με τα προβλήματα που προκύπτουν από την καπιταλιστική κρίση να τους πνίγουν.

Ένα μεγάλο τμήμα εργαζομένων υποαπασχολούνται δουλεύοντας ευκαιριακά και σε πολλές περιπτώσεις σε δουλειές εντελώς διαφορετικές από την ειδικότητα και το αντικείμενο της γνώσης τους. Οι πιο πολλοί από αυτούς είναι ανασφάλιστοι χωρίς ένσημα, σε μικρές ή μεσαίες επιχειρήσεις της γειτονιάς τους κυρίως στον κλάδο του επισιτισμού και του εμπορίου.

Την ίδια στιγμή σωματεία κλάδων που η γραφειοκρατία ηγεμονεύει δεν καλύπτουν καμία από τις παραπάνω κατηγορίες και πολλές άλλες άλλωστε. Επίσης οι πολιτικές των μνημονίων της ΕΕ του ΔΝΤ και του κεφαλαίου, οι σκληροί αντεργατικοί νόμοι των τελευταίων ετών που κατάργησαν κάθε είδους συλλογικής και κλαδικής σύμβασης, απαξιώνει ακόμη περισσότερο τον ήδη απαξιωμένο ρόλο των σωματείων αυτών στη συνείδηση της πλειοψηφίας των εργαζομένων.

Οι άνεργοι, οι υποαπασχολούμενοι, οι εργαζόμενοι με το «κομμάτι», οι εργαζόμενοι στη «κοινωφελή» εργασία, voucher, μαθητείες, οι εργαζόμενοι με συμβάσεις διαφόρων ειδών κλπ  αποτελούν πλέον ένα μεγάλο τμήμα του κόσμου της εργασίας που περιπλανιέται σε ευκαιριακές δουλειές με στόχο μόνο την επιβίωση κάτω από το επίπεδο της φτώχειας χωρίς μέλλον και προοπτική.

Σε αυτή τη βάση αρχίζει και γίνεται αναγκαιότητα η οργάνωση τους και η δράση τους στο επίπεδο της γειτονιάς. Σε μια προσπάθεια να μην μπουν στη λογική της διαχείρισης της φτώχειας τους και των προβλημάτων τους, αλλά στη λογική της οργάνωσης για την αντίσταση απέναντι στην κρίση σε πρώτη φάση, στη λογική διεκδίκησης καλύτερων συνθηκών ζωής μέσα σε αυτή, όσο αυτό είναι δυνατόν στα πλαίσια της κρίσης, και τελικά στη λογική της ανατροπής αυτής της κατάστασης και της απόκτησης του κλεμμένου πλούτου που τόσα χρόνια δούλευαν για να παράγουν.

Γιατί η Εργατική Λέσχη Ν.Σμύρνης αναλαμβάνει πρωτοβουλία σχετικά με την υγεία;

Ο αριθμός των αποκλεισμένων από τις δομές υγείας και το φάρμακο αυξάνει ραγδαία. Σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν 3500000 άνθρωποι που για το κράτος δεν έχουν ασφαλιστικό δικαίωμα, είναι δηλαδή αποκλεισμένοι από τα δημόσια νοσοκομεία, και αναγκασμένοι να πληρώσουν εξ’ολοκλήρου τα φάρμακά τους, χωρίς τη συμβολή ασφαλιστικού ταμείου. Η πολιτική κεφαλαίου, κυβέρνησης, και τρόικας είναι στη λογική του αφανισμού της δημόσιας περίθαλψη και κατευθύνει το ασφαλιστικό χρήμα σε ημετέρους. Έτσι, μέτρα όπως το κλείσιμο νοσοκομείων και κέντρων υγείας, εισιτήριο για εξέταση στα νοσοκομεία, περιορισμούς στη δυνατότητα συνταγογράφησης φαρμάκων, αύξησης της συμμετοχής των ασθενών στο κόστος των φαρμάκων και των εξετάσεων, χαράτσι ενός ευρώ ανά συνταγή, διάλυση της πρωτοβάθμιας περίθαλψης, και πλήρη ιδιωτικοποίησης της, 8500 εργαζόμενοι του ΕΟΠYΥ σε διαθεσιμότητα, μετατροπή του ΕΟΠΥΥ σε αγοραστή υπηρεσιών υγείας, απολύσεις και καταστροφή των εργασιακών σχέσεων στην υγεία, διαδέχονται το ένα με το άλλο με εξωφρενικούς ρυθμούς. Η πρόληψη αποτελεί ανούσια λεπτομέρεια για αυτούς που χαράζουν πολιτική στο χώρο της υγείας, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την πληθώρα ανεμβολίαστων παιδιών στα σχολεία. Η ίδια η κρίση μαζί με την ανεργία και τη φτώχεια αυξάνει τη νοσηρότητα σε ένα σύνολο ασθενειών όπως οι ψυχικές ασθένειες, ο καρκίνος και άλλα.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού να στερούνται της πρόληψης και της περίθαλψης που δικαιούνται. Και είναι αυτοί που δεν μπορούν να σηκώσουν μόνοι τους το βάρος του κόστους της περίθαλψης τους, δηλαδή οι άνεργοι, οι μετανάστες, οι χαμηλόμισθοι και χαμηλοσυνταξιούχοι, οι υποαπασχολούμενοι, οι ανασφάλιστοι.

Στην περιοχή μας ζουν χιλιάδες άνεργοι ενώ από τους εργαζόμενους πολλοί είναι ανασφάλιστοι, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τους χίλιους περίπου εργαζόμενους στην πλατεία από τους οποίους οι μισοί είναι ανασφάλιστοι. Δεκάδες μαγαζιά της γειτονιάς έχουν κλείσει, συμπαρασύροντας στη φτώχεια και στην ανεργία όλο και περισσότερους Νεοσμυρνιώτες. Ταυτόχρονα οι δομές πρωτοβάθμιας περίθαλψης στην περιοχή ή υπολειτουργούν ή έχουν κλείσει ή απειλούνται άμεσα με κλείσιμο (π.χ. ΙΚΑ Ν.Κόσμου). Ενώ οι προνοιακές δομές όπως η φροντίδα στο σπίτι δεν επαρκούν και στενάζουν κάτω από το βάρος περικοπών.

Η φιλανθρωπία των «απέναντι» και η αλληλεγγύη  ως μια λέξη πολυχρησιμοποιημένη στην σημερινή εποχή.

Η αλληλεγγύη είναι μια λέξη κακοποιημένη. Απ’ την εκκλησία ως τα πολιτικά κόμματα, τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί, ΜΚΟ και άλλες οργανώσεις μας διαβεβαιώνουν πως «όλοι μαζί μπορούμε», ότι δεν θα μείνει «κανείς μόνος του στην κρίση», και δώσε του συσσίτια, διανομή τροφίμων, ειδών ένδυσης και υπόδησης, παιχνιδιών για τα παιδιά… Μάλιστα οι σχετικές πρωτοβουλίες διαφημίζονται επαρκώς, ενώ τα δελτία ειδήσεων έχουν καθιερώσει ειδική «στήλη» με θέμα τις δράσεις φιλανθρωπίας της ημέρας, πολλές απ’ τις οποίες γίνονται σε απευθείας σύνδεση! Το… ωφέλιμο μετά του …ωφελίμου. Και χτίζονται φιλάνθρωπα προφίλ και προτρέπεται ο αποδέκτης του μηνύματος να δράσει κι αυτός φιλανθρωπικά, δράση ιδιαίτερα χρήσιμη και πολύτιμη για το σύστημα. Εθίζεται ο φτωχός με τη φτώχεια του και την προσμονή μιας «ασπιρίνης», εθίζονται και όσοι ακόμα δεν εμπίπτουν στην κατηγορία αυτή με τη φιλανθρωπία σαν μέσο αντιμετώπισης των προβλημάτων.

Σε όλους όσοι καλοπροαίρετα κι από αγνή διάθεση προσφοράς στον συνάνθρωπό τους στηρίζουν τέτοιες δράσεις απευθύνονται τα παρακάτω: Λύνονται τα προβλήματα της φτώχειας, της πείνας, της ανεργίας, με τη φιλανθρωπία; Προφανώς και όχι. Αν ήταν έτσι θα είχαν λυθεί προ πολλού. Πόσες και πόσες δεκαετίες τώρα, άπειρες Μ.Κ.Ο. απλώνουν τη «φιλάνθρωπη» δράση τους σε περιοχές του πλανήτη που μαστίζονται απ’ τη φτώχεια όμως αυτή παραμένει σαν σαράκι να κατατρώγει λαούς ολόκληρους. Ένα πιάτο φαΐ θα χορτάσει την πείνα του πεινασμένου σήμερα, όμως αύριο θα είναι ξανά πεινασμένος. Και τότε; Οι ανάγκες, οι βασικές, οι πλέον στοιχειώδεις, είναι μόνιμες, δεν είναι έκτακτες που μπορούν να αντιμετωπιστούν κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Με τη φιλανθρωπία η αστική τάξη προσπαθεί μια τακτική στην οποία εξέχοντα μέλη της επιδίδονται χρόνια τώρα να τη διαδώσει μέσα στον λαό. Για να σώσει το τομάρι της, να μην συνειδητοποιηθεί πλατιά απ’ τον λαό ότι είναι ακριβώς η ύπαρξή της το εμπόδιο για την καταπολέμηση και της πείνας και της ανεργίας και όλων των άλλων που ταλανίζουν τους ανθρώπους του μόχθου. Η φιλανθρωπία εμπεριέχει την παραδοχή και την αποδοχή της ανισότητας, της αδικίας. Και μ’ αυτά δεν επιτρέπεται να συμφιλιωθεί κανένας εργάτης, αγρότης, αυτοαπασχολούμενους.

Πού είναι όλοι αυτοί οι φιλάνθρωποι όταν προχωρούσαν μέτρα που γονατίζουν την εργατική λαϊκή οικογένεια; Συνήθως στην πλευρά εκείνων που τα απαιτούσαν ή από την πλευρά εκείνων που τα εφάρμοζαν στην τοπική κοινωνία όπως η δημοτική αρχή. Πού βρίσκονταν όταν το εργατικό λαϊκό κίνημα τα αντιπάλεψε; Συνήθως στην πλευρά εκείνων που το πολεμούσαν. Πώς αντιμετώπισαν αιτήματα ανακούφισης έστω του λαού; Σαν «μαξιμαλιστικά», εκτός τόπου και χρόνου…

Δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ξοδεύουν και μερικές πενταροδεκάρες απ’ τον ασύλληπτο πλούτο που ο λαός παράγει κι αυτοί τσεπώνουν για να «ξεπλύνουν» το σύστημα της εκμετάλλευσης, για να παρεμποδίσουν τη συνάντηση πλατιών λαϊκών δυνάμεων με το οργανωμένο ταξικό εργατικό λαϊκό κίνημα που μπορεί και μέτρα ανακούφισης να αποσπάσει και κυρίως να παλέψει για μια κοινωνία και οικονομία όπου θα εκλείψουν οι αιτίες που προκαλούν τη φτώχεια και την εξαθλίωση.

 

Πως εννοούμε εμείς την αλληλεγγύη:

Είναι προφανές ότι κανείς άνθρωπος του μόχθου δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια στα βάσανα του διπλανού του, του γείτονα, του συναδέλφού του. Όμως η ταξική αλληλεγγύη δεν έχει καμία σχέση με την υποκριτική φιλανθρωπία.Πιασμένοι σφιχτά μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο στην κάλυψη άμεσων αναγκών και όλοι μαζί την τάξη μας να αποτινάξει τα δεσμά της εκμετάλλευσης και να ανοίξει έναν δρόμο ανάπτυξης όπου οι λαϊκές ανάγκες και η ικανοποίησή τους θα είναι στο επίκεντρο. Η αποστολή ταξικής αλληλεγγύης έχει όχι την παροχή πρόσκαιρης βοήθειας και μόνο, αλλά να συνεγείρει αγωνιστικά τους ανθρώπους του μόχθου να διεκδικήσουν όσα τους ανήκουν, να θέσουν τέρμα στην ανισότητα και την αδικία. Όχι να δώσει παυσίπονα, αλλά να πείσει ότι πρέπει να πολεμηθεί η αιτία που προκαλεί την αρρώστια και να εξαλειφθεί. Ένας για όλους και όλοι για έναν, όλοι μαζί στον αγώνα. Αυτή πρέπει να είναι η δική μας απάντηση σε όσους, αφού κλέβουν τον πλούτο που ο λαός παράγει, αφού σπρώχνουν μεγάλα τμήματά του βαθιά στην εξαθλίωση, τους πετάνε ένα «κόκαλο», πιστεύοντας ότι έτσι θα πείσουν τον λαό ότι τον ταΐζουν και άρα δεν θα δαγκώσει το χέρι που το κάνει.

Καθένας μόνος του δεν καταφέρνει πλέον τίποτα, λίγοι μαζί μπορούμε να αποκαλύψουμε τις αιτίες της αδικίας, όλοι μαζί μπορούμε να την ανατρέψουμε.

Στη διαλυμένη ελληνική κοινωνία δεν θα ζήσουμε με κατάθλιψη και φόβο. Θέλουμε τον κόσμο της εργασίας ευτυχισμένο, να απολαμβάνει τη χαρά της δημιουργικής δράσης.

Η πραγματική αλληλεγγύη βρίσκεται ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους άνεργους, δεν δίνεται από τους θύτες στα θύματά τους. Ναι στην ταξική αλληλεγγύη που μας βοηθάει να σταθούμε στα πόδια μας, όχι στην κρατική και επιχειρηματική «φιλανθρωπία».

Δεν είμαστε ιδιώτες, καταναλωτές, τηλεθεατές. Είμαστε εργαζόμενοι και άνεργοι (δηλαδή εργαζόμενοι χωρίς εργασία), ανήκουμε στην εργατική τάξη. Μας χωρίζουν σε ιδιωτικούς και δημοσίους, εργαζόμενους και άνεργους, ντόπιους και ξένους. Μας διαιρούν ώστε να βασιλεύουν. Ας ενωθούμε ως μέλη της εργατικής τάξης για να αλλάξουμε τη ζωή μας.

Απέναντι σε έναν οργανωμένο αντίπαλο, όποιος δεν οργανώνεται βοηθάει τους αντιπάλους του, τις κυβερνήσεις και τα αφεντικά.

Οργανωνόμαστε για να φοβάται το αφεντικό εμάς και όχι εμείς αυτό, οργανωνόμαστε για να σταματήσουμε την ασυδοσία της τάξης του, οργανωνόμαστε για να διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας στην αξιοπρεπή εργασία για να μη μεταναστεύσουμε.

Οργανωνόμαστε για να μη ζήσουμε ούτε σαν δούλοι ούτε σαν ανθρωποφύλακες. Για να φράξουμε τον δρόμο στον φασισμό, για να χτυπήσουμε τους δυνατούς – όχι τους αδύναμους.

Στην εποχή μας υπάρχει αμύθητος πλούτος, τεράστια αύξηση της παραγωγικότητας, έκρηξη της τεχνολογίας. Υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Εμείς φτιάχνουμε τον κόσμο που ελάχιστοι απολαμβάνουν. Οργανωνόμαστε για να πάρουμε τον πλούτο που εμείς παράγουμε, τη ζωή που μας αξίζει.

Όποιος παλεύει για την ελευθερία είναι κιόλας ελεύθερος. Η ύπαρξη χώρων για την υγεία στα πλαίσια κινηματικής – ταξικής αντίληψης, όπως είναι οι εργατικές λέσχες, οι κατειλημμένοι χώροι και οι υπόλοιπες δομές με ανεξάρτητο ανατρεπτικό περιεχόμενο, αποτελεί δομή ταξικής ανατρεπτικής αλληλεγγύης από την τάξη για την τάξη.

Στόχοι και σκοποί της ταξικής αλληλεγγύης στην υγεία

• Η παροχή πρωτοβάθμιας περίθαλψης και φαρμάκων, πρωτίστως σε άνεργους και ανασφάλιστους, διότι υπάρχουν και ανθρώπινες ανάγκες σε τμήματα του πληθυσμού που βιώνουν οικονομικό αποκλεισμό- όπως η ιατρική φροντίδα και περίθαλψη ή η φαρμακευτική περίθαλψη οι οποίες βέβαια δεν μπορούν να περιμένουν πότε το κίνημα θα επιβάλει την « πλήρη δωρεάν δημόσια περίθαλψη σε όλους» , ούτε βέβαια μπορεί να περιμένουν την εγκαθίδρυση της κοινωνίας εκείνης που θα θεσμοθετήσει την πλήρη δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όλους χωρίς όρους, διακρίσεις και προϋποθέσεις.
• Να αποτελέσει ένα εργαστήρι που θα παρεμβαίνει αγωνιστικά στα ζητήματα της πρόληψης, προάσπισης της Δημόσιας Υγείας παντού όπου ζει, εργάζεται ο λαός της πόλης και της περιοχής. Το κοινωνικό ιατρείο πρέπει να συμβάλλει στη συγκρότηση ενός κέντρου αγώνα για μια πραγματική δημόσια δωρεάν υγεία για όλους. Πρέπει να είναι μια συλλογικότητα ανοικτή σε όλους, που θα δίνει μάχες στο πλευρό του κινήματος για να ανοίξει το σύστημα υγείας στην παροχή υψηλής ποιότητας και δωρεάν υπηρεσιών σε όλους χωρίς κανέναν αποκλεισμό.
• Ο συντονισμός και η συμπόρευση με τα κινήματα της ίδιας λογικής στο χώρο της υγείας και της πόλης.
• Να ανοίξει συζήτηση στην περιοχή για το τι είναι υγεία και πως μπορούμε να την πετύχουμε. Να συμβάλει σε κινήσεις για την υγεία πέρα και έξω από αυτή.
• Να συμβάλει στην υγειονομική επιμόρφωση της γειτονιάς με σειρά συζητήσεων και διαλέξεων.
• Να οργανώσει δράσεις στην περιοχή για θέματα πρόληψης και υγείας και περιβάλλοντος.
• Να παρέμβει συγκροτημένα και να διεκδικήσει την νοσοκομειακή περίθαλψη των αποκλεισμένων ασθενών της περιοχής.
• Να παρέχει εμπράκτως στήριξη και αλληλεγγύη σε θύματα καταστολής(  από συγκεντρώσεις, πορείες κλπ).
• Nα προωθεί τη λογική της θεραπευτικής ομάδας και να αντιπαρατίθεται στην πράξη με τη συστημική εξουσιαστική σχέση γιατρού – ασθενούς.
• Μαζί με συλλογικότητες ασθενών και υγειονομικών αλλά και όλο το εργατικό κίνημα να συνδιαμορφώσει πρόταση για το σύστημα υγείας που θέλουμε.
• Να λειτουργεί αυτόνομα και συνελευσιακά με τη συμμετοχή όλων όσων συμμετέχουν στο έργο της ταξικής αλληλεγγύης για την υγεία (υγειονομικών και μη) καθώς και ασθενών.

Εν τέλει, με την καθημερινή της δράση, θα κερδίζει και αυτούς που προστρέχουν στις υπηρεσίες της ως ενεργούς μαχητές στον αγώνα για την κατάργηση όλων των αποκλεισμών. Θα χρησιμοποιείται δηλαδή ως έμπρακτη και απτή παρέμβαση για τον αγώνα για την άλλη κοινωνία.

Θα πρέπει επίσης να αντιληφθούμε ότι τα ιατρεία – φαρμακεία ταξικής αλληλεγγύης δεν θα πρέπει να έρχονται να απαντήσουν στα προβλήματα αυτά καλύπτοντας το κενό που άφησε το κράτος και μόνο. Ο στόχος μας δεν θα πρέπει να είναι απλά η μεταφορά την άσκησης της ιατρικής το απόγευμα και δωρεάν. Εξάλλου δεν έχουμε αυταπάτες, ένα οργανωμένο σύστημα υγείας δεν αντικαθίσταται από την αλληλέγγυα προσφορά πρωτοβάθμιας υγείας, η οποία έτσι και αλλιώς έχει συγκεκριμένα όρια. Διεκδικούμε δωρεάν και υψηλής ποιότητας περίθαλψη για όσους ζουν σε αυτό τον τόπο. Οι πρωτοβουλίες για την υγεία έρχονται από τη μία για να απαντήσουν και να επιτεθούν στο υπάρχον και από την άλλη, να πραγματευτούμε στην πράξη το πώς θα βλέπαμε την υγεία στην άλλη κοινωνία.

Ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές της λειτουργίας;

Α. Κόκκινες γραμμές φυσικά η χρηματοδότηση και η σχέση με κράτος, κεφάλαιο, κόμματα, ΜΚΟ, αλλά και τους Δήμους. Τους απαντούμε να κρατήσουν για τους εαυτούς τους την αργυραμοιβή.

Οι ΜΚΟ συμβάλλουν στην αφομοίωση των εγχειρημάτων αυτοοργάνωσης από το κράτος και με τη δράση τους προωθούν τη συμμόρφωση προς τις επιταγές της κυρίαρχης ιδεολογίας. Από την Αργεντινή, τη Χιλή και την Ουρουγουάη ως τη Βραζιλία, τη Βολιβία, τον Ισημερινό και το Μεξικό, οι ΜΚΟ έχουν υπηρετήσει αυτήν την ανάγκη ως μηχανισμοί συνάρθρωσης του κράτους με τα κοινωνικά κινήματα: «οι νέες μορφές διακυβέρνησης στοχεύουν κατευθείαν στην καρδιά των κοινωνιών εν κινήσει. Εισβάλλουν στους χώρους τους, όχι με οπλισμένους στρατιώτες, αλλά με πληρωμένους από διεθνείς χρηματοδότες τεχνικούς». Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα προγράμματα «κοινωφελούς εργασίας», αναδεικνύουν τον ρόλο των ΜΚΟ ως πρωταγωνιστών στην εφαρμογή σύγχρονης δουλείας. Οι ΜΚΟ συντελούν στην περαιτέρω διάλυση των εργασιακών σχέσεων, με τρόπο σιωπηλό και ύπουλο πλάι στον εκκωφαντικό οδοστρωτήρα της δραματικής μείωσης μισθών και συντάξεων, των απολύσεων, της γενικευμένης ανεργίας και εξαθλίωσης. Παράλληλα, ανανεώνουν ή δημιουργούν νέες σχέσεις εξάρτησης.

Δε δεχόμαστε να συμπράξουμε σε μορφώματα που αφομοιώνουν τους θύτες και τα θύματα και λειτουργούν για να ξεπλυθούν οι θύτες, να φτιάξουν ένα δήθεν φιλολαϊκό προφίλ και να ρίξουν στάχτη στα μάτια των θυμάτων.

Στον κοινωνικό πόλεμο εμείς πολεμάμε τη φτώχεια με εξέγερση. Εμείς θέλουμε κοινότητες αγώνα με αδιαμεσολάβητη κοινωνική δράση και αυτοοργανωμένες δομές που σπάνε τον κύκλο της εμπορευματοποίησης σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Δομές που στηρίζονται στη δύναμη που μας προσφέρει η συλλογικοποίηση των δράσεων μας, που δεν επιζητούν, αλλά αντιμάχονται την αντίληψη της οικονομικής ή της ενίσχυσης σε είδος από κρατικούς, δημοτικούς φορείς ή ΜΚΟ και τη λογική της ανάθεσης που κρατάει σκλάβους τους εκμεταλλευμένους. Η μάχη για την υπεράσπιση των αξιών του αγώνα μας δεν δίνεται μόνο απέναντι στο κεφάλαιο και την κυβέρνηση αλλά και απέναντι σε κάθε λογής επίδοξους σωτήρες που θέλουν να μην κάνει ο κόσμος πολιτική για τον εαυτό του.

Β. Κόκκινη γραμμή φυσικά η προσπάθεια χρήσης του ιατρείου για ίδιους σκοπούς από το υγειονομικό προσωπικό.

Γ.   Κόκκινη γραμμή οι οποιεσδήποτε διακρίσεις στη ζήτηση αλλά και την παροχή υγείας.

Σε ποιους απευθυνόμαστε:

Στους υγειονομικούς της περιοχής που μάχονται για την περίθαλψη των ασθενών τους και που θέλουν να συμβάλλουν με την εργασία τους ή με παροχή φαρμάκων σε αυτήν την προσπάθεια.

Στους κατοίκους της περιοχής που αντιλαμβάνονται ότι πρέπει ο ένας να στηρίξει τον άλλον, και ότι η αλληλεγγύη και η οργάνωση των εργαζομένων και των ανέργων θα μας πάει μπροστά γιατί…